لباس محلی زنان مازندرانی از بخش های مختلفی تشکیل میشود که هر کدامشان هم اسمهای خاص خودشان را دارند. مثلا یکسری دامنها هستند که به آنها “شلیته” گفته میشود و یا مثلا یک نوع شلوار در لباس محلی مازندران وجود دارد که اسمش “پشمبال” است. در ادامه به معرفی همه آنها میپردازیم.
- شلیته، چرخی شلوار
- پشمبال
- نیم ساق
- جومه
- نیم تنه
- کلیجه
.
سرپوش زنان مازندران
یکی دیگر از لباس محلی مازندران چیزی است به نام سرپوش! همانطور که از اسمش پیداست، این پوشاک فقط مخصوص سر می باشد و هم لباس محلی مازندران مردانه دارد و هم لباس مازندرانی زنانه.
- چارقد
- گیس بند
- مندل
- سراقوچ
.
پاپوش زنان مازندران
رسیدیم به یک بخش دیگر از لباس محلی مازندران که پاپوش نام دارد؛ پاپوش همانطور که از اسمش مشخص است، پاپوش یکی از لباس اصیل مازندرانی است و به پوشاکی گفته می شود که برای پا تولید شده!
در ادامه به معرفی چند نمونه از آنها میپردازیم.
- جوراب
- کوش
- چاروق
- پاتوئه
اسم لباس محلی زنان مازندرانی عبارتند از: شلیته، پشمبال، نیم ساق، جومه، نیم تنه، کلیجه و … که در ادامه به معرفی تک تک آنها میپردازیم:
.
1. شلیته
.
2. پشمبال
پشمبال هم یکی دیگر از لباس محلی زنان مازندرانی است که درواقع یک نوع شلوار می‌باشد که با یک الگو خیلی ساده طراحی شده؛ معمولا رنگ پشمبالها تیره است و جنس آن هم از کرباس ساخته میشود.
.
3. نیم ساق
نیم ساق بیشتر لباس محلی دخترانه مازندرانی و خانم‌های نوجوان و جوان دوخته می‌شد که آن را در زیر پیراهن می‌پوشیدند؛ رنگ شلوار محلی نیم ساق به رنگهای شاد مثل قرمز، سبز و سفید بود؛ جنس نیم ساق به مانند شلیته از ابریشم و کتان بود.
.
4. جومه
.
5. نیم تنه
در جلوی نیم تنه از یک پارچه پشمی و در پشت آن هم از آستر استفاده می‌کنند؛ بعضی از شهرهای مازندران، نیم تنه و یا جلیقه را سکه‌های قدیمی تزئین می‌کنند.
.
6. کلیجه
کلیجه یک نوع کت بلند بود و به خاطر جنسش (مخمل) بیشتر در فصل سرما از آن استفاده می‌شد؛ کلیجه را هم به مانند نیم تنه با سکه‌های دوران قدیم تزئین می‌کردند.
کلیجه آستین‌های بلندی دارد؛ یک نوع دیگری هم وجود دارد که آستین آن تا روی آرنج می‌رسد که نامش “چکبن” است.
.
7. چادر شو
چادر شو هم یک لباس محلی زنان مازندرانی است که بیشتر در عروسی مازندرانی از آن استفاده می‌کردند؛ جنس این پارچه بستگی به وضع مالی خانواده‌ها داشت؛ اگر وضع آنها عالی بود از ابریشم استفاده می‌کردند و اگر وضع آنها معمولی بود از جنس کج؛
کج همان ابریشم درجه سه است!
.
8. چارقد
جنس چارقد از چیت، ململ، وال و ابریشم بود.
.
9. گیس بند
گیس بند را با نام دیگر موباف هم می‌شناسند و همانطور که از اسمش هم مشخص است، برای بستن گیسوان سر از آن استفاده می‌شد؛ گیس بند درواقع یک بند سفید نازک با رشته‌های تابیده شده نخ است.
.
10. مندل
مندل هم یک نوع سرپوش از لباس محلی زنان مازندرانی است که بر روی چارقد قرار می‌دهند؛ معمولا زنان مازندرانی وقتی از مندل استفاده می‌کردند که می‌خواستند به زمین کشاورزی بروند.
.
11. سراقوچ
سراقوچ یک نوع کلاه زنانه بود که بسیار هم شبیه به کلاه نوزاد است؛ لبه‌های این کلاه چین کش است و برای نگهداری گیسوان سر از آن استفاده می‌کنند.
.
12. جوراب
جوراب یکی دیگر از لباس بانوان مازندران است که از جنس پشم و در رنگهای تیره استفاده می‌شد.
.
13. کوش
کوش یک نوع کفش مازندرانی است که در رنگهای قهوه ای و تیره و در جنس چرم دباغی ساخته می‌شد.
.
14. گالش
گالش هم به مانند کوش، کفش بود و برای کارهای روزمره از آن استفاده می‌کردند؛ کفش گالش به رنگ قرمز و جنس آن از لاستیک سیاه بود.
خیلی‌ها کفش گالش را قوم گالش اشتباه می‌گیرند؛ این در صورتی است که اصلا معرفی آنها، زمین تا آسمان فرق دارد.
.
15. چاروق
چاروق را هم زنان می‌توانند پا کنند و هم مردان؛ معمولا سایز چاروق از پا کمی بزرگتر و لبه کفش هم چین کش میشود؛ جنس چاروق از چرم گاو یا گاومیش و یا نمد است.
.
16. پاتوئه
پاتوئه هم یکی دیگر از لباس محلی زنان مازندرانی و در دسته پاپوش قرار دارد؛ پاتوئه درواقع یک شال بلندی است که به دور پا پیچیده میشود و برای همین، بیشتر در فصل سرما از آن استفاده می‌کردند؛ جنس این پارچه‌ها هم از ابریشم است.
.
منبع: جای‌دنج | https://jayedenj.ir
